Δώσε μου το χέρι σου Έλα μαζί μου εδώ στην άκρη Άσε το βραδινό φως της πόλης βελούδινη σκιά να πέσει πάνω σου. Γύρε το κεφάλι σου στον ώμο μου Κρύψε το πρόσωπο σου στο δικό μου Τέντωσε τον ολόλευκο λαιμό σου Να φανεί το αίμα στη φλέβα όπως χτυπά. Δώσε μου τα χείλη σου Με πλημμύρισε η γεύση...
Κατάθλιψη Σέρνεται αθόρυβα και ύπουλα σφίγγοντας την ψυχή με ατσαλένια μέγγενη και καλπάζοντας γλυκερά σ΄ ερεβώδη σήραγγα κυκλώνει την ύπαρξη και τραβά την αγχόνη! Καθώς ο νους βυθίζεται σε δυσοσμία αυτολύπησης και ηδονή θλίψης τίποτα δεν έχει νόημα δεν ξέρεις τι θα κάνεις και προς τα πού θα πας δεν έχεις πίστη αγνοείς τη χαρά είσαι ένα μηδενικό με στριφογυριστούς λαβύρινθους μόρια που σταλάζουν πόνο αδιαλείπτως άχθος αρούρης! Θα ΄θελα Να μαζέψω...
Ουρλιάζουν τα σκυλιά σπασμένες αλήθειες ανθρώπων φωνάζουν, σε πεζοδρόμια με λάσπες, σε κτήρια βρώμικα, σε σκέψεις ψεύτικες. Εκεί που σε πέταξε η ζωή εκεί που έθαψες τα όνειρά σου. Χρήμα να γίνουν όλοι. Χρήμα ακόμη και τα συναισθήματα. Κι εσύ να φοράς τη μάσκα σου, να έχεις την ψευδαίσθηση πως χάνεσαι μες τη βουή ενός περιπλανώμενου θιάσου ηλιθίων. Άννα Ραζή Έμπνευση από «Νανά», 1877, Εντουάρ Μανέ Οι συγγραφείς...
