Πέρα από τον Ωκεανό της Νικολίνας Λέκκα
Λευκοθέα Γιάλβαλη –Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγο
Η πρώτη μου επαφή με το “Πέρα από τον ωκεανό” ήταν όταν στο πλαίσιο της γνωριμίας μας, η Νικολίνα μού ζήτησε να το διαβάσω και να της πω τη γνώμη μου. Ο τρόπος που μου μίλησε, ο ενθουσιασμός της και η πίστη της σε αυτό, μου κέντρισαν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον να το κάνω.
Το “Πέρα από τον ωκεανό” είναι ένα μυθιστόρημα ρεαλιστικό, κοινωνικό, ανατρεπτικό και με έντονο λυρισμό. Διαβάζοντας την ιστορία της κεντρικής ηρωίδας, της Μυρτώς Γεράνη, αλλά και των άλλων χαρακτήρων, ένιωσα χαρά, λύπη, γέλασα, έκλαψα, άλλες πάλι φορές απογοητεύτηκα από τις επιλογές των προσώπων και άλλες ενθουσιάστηκα από την εξέλιξη που είχε η ζωή τους. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν βαρέθηκα, δεν κουράστηκα, δεν δυσανασχέτησα. Τουναντίον, από την αρχή ένιωσα ότι ήμουν κομμάτι της ιστορίας. Ακόμα και για την ίδια τη Μυρτώ, αγωνιούσα για τη συνέχεια. Ανυπομονούσα να διαβάσω παρακάτω.
Η γραφή λιτή, γεμάτη αλήθειες, δίχως υπερβολές, ο λόγος μεστός και περιεκτικός, δίχως περίσσειες περιγραφές, πλην όμως γεμάτος από εικόνες. Εικόνες δοσμένες στον αναγνώστη τόσο γλαφυρά και ρεαλιστικά, θαρρείς πως τις βλέπεις μπροστά σου ,πως κινείσαι μέσα σε αυτές, πως είσαι μέρος τους. Μέρος μιας ιστορίας που μιλάει για τη ζωή της Μυρτώς.
Η Μυρτώ είναι μία γυναίκα συναισθηματική, αλλά και εγωίστρια. Πεισματάρα αλλά και αποφασιστική. Θηλυκό, αλλά και σκληρή διαπραγματεύτρια. Σύζυγος αλλά και μάνα, μάνα για όλους. Μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη, με αδυναμίες, με πάθη, με άγχη και αγωνίες της καθημερινότητας, όπως όλοι μας.
Ερωτεύτηκε και αγάπησε τον Άρη, τόσο έντονα και βαθιά, που τον ακολούθησε στο ταξίδι της ζωής, το οποίο έμελλε να είναι “Πέρα από τον ωκεανό” στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ,αφήνοντας πίσω τους γονείς της, την αδελφή της, τη φίλη της , όσους αγαπούσε, αλλά δεν το μετάνιωσε. Είχε αποδεχθεί ότι αυτός ο άντρας έχει έναν ακαταμάχητο τρόπο να της καθορίζει τη ζωή.
Και την καθόρισε, από την αρχή της γνωριμίας τους έως το τέλος. Μια ζωή διχασμένη, μια ζωή μοιρασμένη σε 2 πατρίδες, μια ζωή κομμένη στα δύο από έναν ωκεανό και η σκέψη μονίμως να ταξιδεύει είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. “Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα”, συνήθιζε να λέει η γιαγιά της. Και της Μυρτώς της έφερε πολλά και ευχάριστα και δυσάρεστα. Πολλές ανέσεις και ευκολίες, αλλά και δυσκολίες και διλήμματα. Γιατί πολλές φορές, η φαντασία χτίζει μια δική της πραγματικότητα, που μέσα της εναποθέτει ό,τι η αληθινή μάς απαγορεύει. Από αυτά δε, κατάφερνε να ξεγλιστρά πάντα την τελευταία στιγμή.
Κλείνοντας, θα ήθελα να συγχαρώ την Νικολίνα για αυτό το έργο της να περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω και το επόμενο.
Ακούστε αποσπάσματα του βιβλίου
