Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα – της Ελένης Σταθοπούλου

ρωγμές

 Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα.

Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.

Leonard Cohen

Μην φοβάσαι, ψυχή μου, τις ρωγμές. Τίποτα δεν είναι ακέραιο. Αντικείμενα και συναισθήματα ραγίζουν κάθε στιγμή και προπάντων οι καρδιές. Ραγισματιές και χαρακιές πανταχού παρούσες. Μπορείς να τις αγγίξεις και να τις ψηλαφίσεις αν θέλεις. Μην τις φοβάσαι. Μην καρδιοχτυπάς, μην σου κόβει την ανάσα η αγωνία τού ψεγαδιού και το άγχος τής ανεπάρκειας. Μην σε τρελαίνει η ιδέα ότι αρχίζει η φθορά.

Μια ρωγμή απλή είναι. Μην υποφέρεις και μην κλαις γι αυτήν. Η πίεση και το βάρος τής ευθύνης τού “καλού παιδιού” ράγισαν την τελειότητα, την χάραξαν και τσαλάκωσαν τις προσδοκίες των γονιών, που νόμιζες ότι είναι δικές σου, αλλά στην πραγματικότητα ήταν κάτι ξένο για σένα.

Κοίταξε τη ρωγμή σου κατάματα  από άλλη γωνία, φίλησέ την τρυφερά και ψηλάφισε την κάθε εξοχή κι εσοχή της. Γνώρισέ την. Αποδέξου την, καθώς γεμάτη μπουχό αφήνει να λευτερωθούν οι κρυμμένοι σου θυμοί. Για να ξαλαφρώσεις και να μπορέσεις να βρεις τον θαμμένο εαυτό σου κάτω από την ταφόπλακα των ενοχών και των “πρέπει”.

Όταν κατακαθίσει η σκόνη τής λύπης, κοίταξε το φως που, λιγοστό και κρύσταλλο, φέγγει στο σκοτάδι. Είναι δικό σου. Μια χαρούμενη παρηγοριά στην αυστηρότητα του “υπερεγώ”, που σ΄ ανάγκασαν να την αντέξεις με τρομαγμένα μάτια. Λυτρωτικό εισβάλλει από τις ρωγμές τής απόρριψης και τις χαρακιές των συναισθημάτων σου, αντανακλώντας διαμάντια στα δάκρυά σου.

Ωρίμασες, παιδί μου,  και το έχεις πια καταλάβει. Οι ρωγμές είναι ολούθε. Στη χαρά, στο γέλιο, στον έρωτα, στην ελπίδα, στην προσδοκία. Μυρίζουν πόνο και ήττα, απόρριψη και πτώση. Μην δίνεις σημασία. Δεν είναι καταστροφή, δεν είναι θάνατος. Είναι τα σημάδια τής ζωής, που στο έργο της με μια καταθλιπτική σκηνοθετική άποψη επιτρέπει λιγοστό φωτισμό να κυλά στη σκηνή, που ευωδιάζει νυχτολούλουδο!