Μιλώντας για τον Ρίτσο – Ελένη Σταθοπούλου
παράνομο σημείωμα
Κάθε άνθρωπος
έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του,
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα
της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.
Γιάννης Ρίτσος
Χτυπά ο άνομος κι άδικος τους αθώους κι αδύναμους με την αιχμή τού φόβου. Τρυπά ψυχές και σώματα. Πληγές παντού, που τρέχουν αίμα και δάκρυα πόνου υποταγής. Το απαρηγόρητο παράπονο γίνεται οργή περίσσια. Πουθενά διαφυγή σωτηρίας. Μηδενικό ενδιαφέρον και πλήρης αναλγησία από τους κρατούντες. Φυλακισμένοι οι καλοί Σαμαρείτες αδυνατούν να προστρέξουν να γλυκάνουν τις μαχαιριές τής οδύνης. Οι πληγωμένοι, αφημένοι στο σκοτάδι τής ύβρης, τρέμουν απέλπιδες και προσμένουν το τέλος.
Όμως, μια εύψυχη δύναμη τους βοηθά να πάρουν το βλέμμα από τις λαβωματιές και να το υψώσουν προς τον ουράνιο θόλο. Με το ατλάζι και την απλωσιά τής απεραντοσύνης του προσδοκούν το θαύμα. Να θεραπεύσουν σώμα και ψυχή και να εξαερώσουν τον φόβο, που εκχύνεται από τις πυορροούσες σχισμές.
Συγκινημένος εκείνος σταλάζει δροσερές ψιχάλες, για να γλυκάνει τα σωθικά τους. Διαχέει ακτίνες ήλιου δικαιοσύνης, για να φωτίσουν τους σημαδεμένους με την υπόσχεση της επερχόμενης άνοιξης. Να γλιστρίσουν αθόρυβα κι ακροποδητί ν΄αφήσουν ένα μικρό παράνομο σημείωμα στην τσέπη τους. Ένα σημείωμα ευαγγελιζόμενο την ελπίδα τής άνοιξης, που φτάνει τάχιστα. Τον ερχομό, μέσω των αγώνων τους, της ανάστασης.
Ανιστάμενοι οι γονυπετείς νομοτελειακά θα φτάσουν στη δικαίωση!