Η Ελένη Σταθοπούλου μας μιλά για την Ανάσα του φόβου
Μου ζητήθηκε να παρουσιάσω εγώ πρώτη φορά το βιβλίο μου. Στην αρχή ξαφνιάστηκα! Μα ύστερα το καλοσκέφτηκα κα είπα ότι είναι μια ανατροπή κι αυτό, ίσως να είναι πιο αγαπησιάρικη προσέγγιση. Γιατί θα μιλήσω με τη ζεστασιά τής αγάπης του δημιουργού για το δημιούργημά του κι όχι με την αυστηρή ματιά του αντικειμενικού κριτικού.
Η συλλογή αυτή περιέχει 32 ποιήματα γραμμένα όλα στη δεκαετία τής κρίσης. Ο τίτλος στην ανάσα τού φόβου είναι ένα εμπρόθετο ουσιαστικό και μια γενική κτητική. Όλοι ζούμε στην ανάσα του φόβου και σιωπούμε για να μην διακόψουμε ή ανατρέψουμε τους κραδασμούς που αυτός έχει επιβάλει στις ψυχές μας.
Η συλλογή είναι αφιερωμένη στον άντρα τής ζωής μου, τον Δημήτρη Ν. Πάνου που μοιραστήκαμε από τα εφηβικά μας χρόνια τις πολιτικές και κοινωνικές μας σκέψεις και δράσεις και τώρα έχει φύγει για τη γη των Μακάρων, αφήνοντας πίσω σε μένα την αγωνία του για το μέλλον των κοινωνιών.
Όλα τα ποιήματα είναι γραμμένα με ιαμβικό μέτρο κι ελεύθερο στίχο και καταγράφουν συναισθήματα και καταστάσεις των ατόμων-μελών των κοινωνιών, μέσα στη σύγχρονη οικονομική και πολιτική πραγματικότητα.
Έχω προσπαθήσει με λέξεις να σκιαγραφήσω την εποχή των μνημονίων, την εποχή της ύφεσης και λιτότητας, τον καιρό κατοχής στον οποίο ζούμε ως κοινωνία κι έθνος αυτή την δεκαετία,
Θέλησα ν΄ αφήσω με στίχους τα σημάδια μιας εποχής ξερής και στεγνής, μιας εποχής που ηγεμονεύουν οι τεχνοκράτες κι όλα εξηγούνται με αριθμούς και στατιστικές. Θέλησα να διακηρύξω την πίστη μου στην ελευθερία και δημοκρατία, στις ιδέες και την αξιοκρατία, στην παιδεία και το πνεύμα, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην αξία τού ατόμου ως όντος που δικαιούται να ονειρεύεται και ν΄ αγωνίζεται για μια ζωή δική του και των παιδιών του αξιοπρεπή και χωρίς φόβο, χωρίς δουλοπρέπεια και σκύψιμο του κεφαλιού στους ορισμούς των γιων τής ντροπής.
Να φωνάξω σ΄ όλους ότι κακό μεγάλο έπεσε στη χώρα μου, εδώ στη χώρα των Ανθρώπων και του πολιτισμού, Να καταγγείλω τους φρακοφορεμένους οικονομικούς δολοφόνους και τη ράτσα τους που αλωνίζει την οικουμένη και κουρσεύει ζωές. Να ουρλιάξω για τους άστεγους, τους άνεργους, τους αυτόχειρες, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τα παιδιά, τους γέροντες. Για όλους όσους χτύπησε και χτυπάει η συμφορά του πολέμου, οικονομικού και μη.
Αφού διαπιστώνω ότι η συμφορά είναι ότι σαν από ζυμάρι λυγίζουν των ιδεών τα όπλα, ότι η γενιά τού Πολυτεχνείου χάθηκε στον αστερισμό τού κέρδους , ότι μια νύκτα δίχως άστρα την ώρα που ο γκιώνης έκλαιγε φτάσανε οι νεοφιλελεύθεροι οι τύραννοι τη συνοδεία των ραβδούχων μισθοφόρων και των πολιτικών των θεατρίνων να φράξουν τής ζωής τις διόδους και κουνώντας δάχτυλο στα πλήθη τ΄ αλλόφρονα που τρέχανε στις σήραγγες τού Φόβου και της Ανάγκης την ύβρη για νόμο να ορίσουν, ότι στη γη μας κρύβονται δύσοσμα και πλούσια, η νεκρή Περσεφόνη, ότι το περιβόλι των ονείρων ρήμαξε και η παιδεία οδύρεται, ότι η νύχτα είναι Τρισκότεινη στης ιστορίας τον καιάδα, ότι οι ντόπιοι έπαρχοι σ΄ οθόνες πηλαλάνε χωρίς αιδώ και χαμαιλέοντες μηρυκάζουν τις πομφόλυγες (2014), ότι πανούργοι άρχοντες σωρώνουν τον καρπό, ότι οι δημοκρατικά ψηφίσαντες κατέληξαν οι εξοστρακισμένοι των δικαιωμάτων τους και παρόντος τού Μεσαίωνος το χάραμα ψευδαίσθηση (για το δημοψήφισμα της 5/7/ 2015), ότι ο πρόσφυγας ολημερίς κι ολονυχτίς στο ρο του ρέει διαβαίνοντας ερήμους και βουνά και δρόμους διαπλέοντας τις θάλασσες, τις λίμνες και τους ποταμούς, ότι η παγκοσμιοκρατία αμνήμων, ανιστόρητη κι απολίτιστη αχόρταγα καταβροχθίζει στον καταπιόνα της λήθης όνειρα και δικαιώματα ιδέες κι αξίες κι ασύστολα κονιορτοποιεί ανθρώπινες Ζωές, ότι ο Άνθρωπος ο σύγχρονος, ως Προμηθέας, προσηλωμένος σε ουρανοξύστες των οικονομικών επιτελείων υφίσταται δοκιμασία νυχθημερόν δρεπανηφόρων μνημονίων, ότι στο τέλος πάντα σώζονται οι Τράπεζες, και οι καιροί είναι απάνθρωποι, ότι η πορεία είναι στο σκοτάδι σέρνοντας την αλυσίδα τη βαριά που χάλκευσαν οι ξένοι τεχνοκράτες και πέρασαν οι ντόπιοι άρχοντες, ότι σφραγίστηκαν με βουλοκέρι ψυχές και στόματα, αράχνιασαν τα λάβαρα, τα εξαπτέρυγα αρπάχτηκαν, οι λιτανείες έπαψαν, ότι το όχι, η λέξη ασυμβίβαστων ανθρώπων και λαών, στα κρεματόρια φόβου εξαερώθηκε από συμφέρον, ότι στη Μεσόγειο φυγάδες και μετανάστες και πρόσφυγες κι αποδιωγμένοι τις άναστρες τις νύχτες τις νοτερές και κρύες διαπλέουν λάθρα σφυρίζοντας στον Χάροντα το πήδημα θανάτου τής μαύρης μοίρας τους, ότι επάρχων βήματα η χώρα σιωπώντας αφουγκράζεται και για το θράσος τής ύπαρξής της στο επιτίμιο ολοένα υπακούει, ότι σε μέρες μνημονίων οι άρπαγες κι άδικοι ορίζουν και νομοθετούν, ότι ο Άνθρωπος αλώθηκε με χρηματιστηρίου δείκτες, ότι άρχισαν να βγαίνουν σκουλήκια από χρημάτων μουχλιασμένους σωρούς μιλιούνια και κατακλύσανε τη γη βυσοδομώντας σε πτώματα στεγνά και ξεραμένα ανέραστων κι απάνθρωπων απατεώνων διαφεντευτών του δώρου τής ζωής, ότι το μοιρολόι του βοριά με της ομίχλης τη γραφίδα καλλιγραφεί σκαλίζοντας λέξεις πένθιμες και μαύρες στου τωρινού Μεσαίωνα το πολυκαιρισμένο το δεφτέρι.
προσδοκώ ο Φόβος ο απατηλός να γίνει το υποπόδιο του εύψυχου Ανθρώπου, ο νους και η Δικαιοσύνη να σπεύσουν να συντρίψουν το κράτος και το παράλογο, ο από μηχανής θεός να εξαγγείλει ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια θ ΄ανάψουν πυρκαγιά κάθαρσης να λιώσουνε οι πάγοι τής ηγεμονίας τής εγκρατούς μνημονιακής λιτότητας, οι άνθρωποι να πάνε ξανά σχολείο να μάθουνε γράμματα, τής λευτεριάς φεγγάρια, οι ανορθούμενοι στις αυριανές τις πόλεις συναθροισθέντες και συρρεύσαντες με τύμπανα και κύμβαλα ηχώντα με αυλητρίδες και ορχηστρίδες, με όργανα και με χορούς να ρίψουν στην πυρά μνημόνια κι άλλα τινά παρόμοια, να κινήσουμε στην ατραπό τ΄ αγώνα να λάβουμε τ΄ ανέσπερο το φως τ΄ Ανθρώπου, οι αποταγμένοι στρατοκόποι να χουχουλιάσουν με την ανάσα του Πολιτισμού την αξιοπρέπεια, να ξετυλιχτεί το όνειρο και ν΄ ανεμίσουν παντιέρες στων αστεριών το φως, σε παρόδους κρυφές αγώνων, να έρθει η ώρα τής Ανάστασης αφού πιάσουμε της ιδέας τη χορδή και ξετυλιχτεί τ΄ όνειρο και τέλος να αφήσουν τους ποιητές να τραγουδήσουν ν΄ ακουστούν και να δροσίσουν την καρδιά μας!
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και μοιραστήκατε μαζί μου την αγωνία τής εποχής μας.
